مقایسه سه پروتکل تمرینی ثبات دهنده، کششی وترکیبی بر شدت درد و عملکرد زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی

کمردرد به عنوان یکی از مهمترین و شایع ترین ضایعات اسکلتی-عضلانی با شیوع نسبتا بالا در سطح جهان شناخته شده است. حرکت درمانی به عنوان خط اول درمان، برای فعال کردن بیماران به خصوص پس از مراحل حاد کمر درد بکار می رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر دو پروتکل تمرینی ثبات دهنده، کششی و ترکیب این دو پروتکل بر شدت درد و میزان ناتوانی زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی صورت گرفت. روش شناسی پژوهش: مطالعه حاضر یک نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون بود. تعداد 45 زن مبتلا به کمردرد مزمن به عنوان نمونه مورد نظر انتخاب شدند. در این مطالعه از دو ابزار برای اندازه گیری میزان شدت درد و ناتوانی استفاده شد. مقیاس بصری درد (vas) و پرسشنامه ارزیابی ناتوانی آس وستریoswestry)). بیماران در سه گروه تمرین ثبات دهنده، گروه کششی و گروه ترکیبی (ثبات دهنده و کششی) تقسیم شدند. در هر گروه 15 نفر قرار گرفتند. تمرینات به مدت 6 هفته به صورت روزانه صورت گرفت . سپس مجددا بیماران از نظر ناتوانی و شدت درد اندازه گیری شدند. یافته ها: محاسبه درصد ناتوانی نشان داد که درصد ناتوانی در پس آزمون در گروه ترکیبی برابر بود با 2/98% و در گروه های کششی و ثبات دهنده به ترتیب برابر بود با 14/92% و4/89 %. همچنین نتایج حاصل از مقایسه نمرات پیش آزمون-پس آزمون تغییرات شدت درد vas بین سه گروه ثبات (16/10=t)، کششی (73/6=t) و ترکیبی (69/14=t) تفاوت معنی داری را نشان داد (0005/0>p). همچنین نتایج حاصل از مقایسه تغییرات ناتوانی در سه گروه ثبات دهنده (23/7-=t)، کششی (13/3-=t) و ترکیبی (62/4-=t) تفاوت معنی داری را نشان داد (0005/0>p). بحث و نتیجه گیری: استفاده از تمرینات ثبات دهنده وکششی در حرکت درمانی برای درمان کمردرد شیوه ای جدید می باشد که در صورت اثر بخش بودن این شیوه درمانی می توان از آن بجای درمان های رایج فیزیوتراپی استفاده کرد.